Hoop

doet niet leven

Pijnlijk constateer ik dat ik, terwijl ik deze blog over hoop aan het schrijven ben, al maanden hoop dat het Universum inkomsten naar mij toe gaat laten komen. Ons bedrijf heeft nog weinig klanten en ik steek vooral energie in innerlijk werk. De angsten voor ‘tekort’ en ‘waardeloos gevonden worden’ staan bijna dagelijks en steeds harder op mijn deur te bonzen, omdat de schatkist akelig leeg begint te raken. Hoop lijkt me eerder lam te leggen dan dat het daadwerkelijk geld oplevert en dat laatste is met 6 monden, een bek en een bankrekening te voeden, toch echt prio nummer één.

“Wat is het laatste dat overblijft als alles wegvalt?” Met deze vraag word ik het bos ingestuurd tijdens mijn opleiding tot Transformatiekundige. In stilte mocht ik ermee zijn. Als 30-jarig spiritueel groentje liep ik uren in het bos kauwend en herkauwend op die vraag. Van het bos zelf kreeg ik niks mee, ik verbleef in mijn hoofd waar de radars op volle toeren draaiden om met een goed antwoord te komen. Mijn huis. Dat kan wegvallen. Familie. Nee, dat kan ook wegvallen. Alle gehechtheden kwamen voorbij, maar bleken bij ‘alles’ te horen en daarmee weg te kunnen vallen. Ineens viel het me binnen, bam: Hoop! Als alles wegvalt, werkelijk alles, dan is er altijd nog hoop! Hoop dat het goedkomt.

Hoop is, weet ik nu, het antwoord van degene die zich ergens slachtoffer voelt van de eigen omstandigheden. Dit is een harde les, maar wel eerlijk. Het is geenszins een veroordeling van mezelf. Hopen dat het goedkomt, doet je achterover leunen en zorgt dat je geen verantwoordelijkheid pakt. Je kunt helemaal wegzinken in een gat vol hoop. Ik hoop… en er gebeurd niets.

Hoop heeft me een paar jaar op de been gehouden in mijn huwelijk, de hoop dat hij zou veranderen. Diezelfde hoop heeft me veel te lang in een baan gehouden die niet meer goed voor mij was. Ik hoopte heel lang dat belangrijke mensen in de organisatie mij zouden zien. Ik heb jarenlang medicatie geslikt, hopend dat mijn darmziekte tot rust zou komen. Ik hoopte als 14-jarige puber dat mijn vriendje zich bedacht nadat hij het had uitgemaakt. Ik heb uren gehoopt dat mijn moeder niet ernstig ziek zou zijn, wachtend op een gesprek met de chirurg die haar veel langer dan gebruikelijk geopereerd had. Had ik maar de andere kant op gekeken, mijn angsten aangekeken en doorvoeld. Dan had ik gezien dat ik degene was die moest veranderen, dat ik die baan had moeten opzeggen, dat ik niet gezien zou worden maar mezelf had moeten laten zien, dat ik met die medicatie niet zou gaan genezen, dat mijn vriendje niet ineens weer dolverliefd op mij ging worden en dat de chirurg ons slecht nieuws kwam brengen. Ik wist het allemaal. Allang.

In een film die ik laatst zag werd hoop gedefinieerd als ‘nog niet achterhaalde teleurstelling'. Ik voeg daaraan toe: die je zelf creëert. Hoewel hoop richting lijkt te geven, is het in mijn ogen ook een vasthouden vanuit angst. Je houdt je vast aan iets waarvan je diep van binnen weet dat het niet zo gaat zijn. Hoop doet, anders dan het spreekwoord doet vermoeden, juist niet leven. Het brengt je tot stilstand en haalt je weg bij waar het werkelijk om gaat, het aankijken van je angsten. Ik ben een groot voorstander van het werken met hoop als richtingaanwijzer voor, doorwerken en loslaten van angst. Blijf er vooral niet in hangen!

Hoe je met hoop kunt werken:

Zoek de wanhoop op. Wanhoop is de paniek die ontstaat als het gehoopte uitblijft. Het is je eigen angst op de toppen van haar kunnen. Het is blinde paniek en als je er helemaal in wegzakt, dus je de wanhoop helemaal aangaat, je in je angst kruipt als het ware, je onderdompelt in je wanhoop, het moment dat je verdrinkt, dan ben je erdoor heen, dan ben je voorbij de wanhoop, door je angst heen. Dan klaart de lucht, je bent opnieuw geboren, vaak met een inzicht én kracht.

Vertrouwen. Hoop is een tussenstation in het manifesteren van je verlangens. In mijn geval verlang ik naar geld op mijn bankrekening, het vrij kunnen volgen van mijn zielsmissie en schrijven. Hoop helpt je blokkades te zien, op te ruimen en te helen, maar het moet gevolgd worden door vertrouwen. Vergelijk het met een Heremietkreeft die tijdelijk zonder huis op de bodem van de zee leeft, kwetsbaar. De kreeft heeft vertrouwen nodig om zijn te klein geworden huis te verlaten en een groter nieuw huis te vinden om verder te kunnen groeien. Anders overlijdt hij.

Ik ging vannacht dwars door de wanhoop heen, ik was zo bang om door de mand te vallen. Pure paniek maakte zich meester van mijn lijf, wanhopig zocht ik naar contact met het Universum en mijn in diepe slaap zijnde lief naast me. Ik moest het alleen doen. En daar was het, ineens: Wie zegt er dat ik niet in beweging moet komen?! Het is te simpel voor woorden. Ik moet, net zoals de Heremietkreeft, door de angst heen, in beweging komen en vertrouwen. Ik besluit dat ik bij elk sprankje hoop 180 graden de andere kant op ga kijken om mijn angsten te zien en te helen. Ik besluit ook dat ik elke stap die ik op mijn pad zet, zet vanuit mijn licht en in vertrouwen. En ik vertrouw erop dat ik zo geld weet te manifesteren voor mijn gezin en mijn zielsmissie. Ik heb er zin in! Dit is voorwaartse energie en die voelt goed.

Ik heb nu, 18 jaar nadat mijn leraar mij de vraag stelde, een nieuw antwoord. Wat overblijft als alles wegvalt, ben ik zelf.

Hoop jij dat het goedkomt of wil je aan de slag en echte verandering in je leven creëren? Wij zijn je voorgegaan en ondersteunen je graag in jouw proces. Hier maak je een afspraak voor een kennismakingsgesprek.

Ik wil deze column besluiten met mijn dankbaarheid aan Patty Post, mede-reiziger, voor de trigger over hoop en Jan de Dreu, mijn leraar van de Pulsar Academie, die mij deze prachtige vraag stelde en mij liet kennismaken met de Heremietkreeft.