Letting go

of teachers

“Dank je wel prachtige, liefdevolle plek. Dank je wel Michelle. Voor alles wat jullie me brachten.” Ik rijd met de auto de bocht om, kijkend naar het oude gebouw waar ik bijna twee jaar les heb gehad in mediumschap en het belichamen van je hoogste potentieel. Het komt zo door me heen, zonder erbij na te denken. Het voelt als een vaarwel, een definitief afscheid, een weten dat ik hier niet meer terugkom.

Ineens is daar een onverwachte sparkle, een gevoel van avontuur en excitement. Het nieuwe trekt aan me als twee zachte armen klaar om me te ontvangen. Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht. Voor mij betekent loslaten ruimte maken voor het nieuwe en met het nieuwe dat roept, rijd ik gestaag door de files terug naar huis.

De volgende dag krijgen we in de groepsapp van de belichaam je hoogste potentieel training een appje van een klasgenoot. Ze vraagt of er meer mensen interesse hebben in een terugkomdag. Voor mij voelt de training echter compleet, ik voelde een helder loslaten en vaarwel, dus ik reageer met: “Voor mij is de training compleet en afgerond. Ik voel dat het tijd is om los te laten.”

Ik heb nog niet op ‘verzenden’ gedrukt en ja hoor, Onzekerheid en Twijfel kloppen op mijn deur. Een keihard stemmetje schreeuwt in mijn oor: “Weet je het wel zeker? Wat als je nooit meer een groep mensen vindt waarbij je helemaal jezelf kunt zijn? Wat als je nooit meer gelijkgestemden vindt? Nu weet je wat je hebt! Is het wel nodig om de groep los te laten? Etcetera.” Als Onzekerheid en Twijfel hun intrede doen, weet ik enerzijds dat ik goed zit met mijn ingeving, in dit geval het loslaten. Anderzijds weet ik dat er iets in mijzelf gezien wil worden. Maar wat wil er dan gezien worden?  

Onder de douche, de place-to-be voor briljante ingevingen en zelfreflectie, kwam het in een flits voorbij drijven: dit gaat niet over het loslaten van de groep(sapp), dat is slechts de vorm die ik loslaat. Ik ben bang om mijn lerares Michelle los te laten! Ik zie nu ook dat het loslaten van spirituele leraren deze week al twee keer eerder onder mijn neus werd gewreven. Ik kreeg van twee van mijn voormalige leraren post, de een om me in te schrijven voor zijn nieuwe Academy en de ander om me uit te nodigen voor de aankomende studiedag. Ik weifelde wat ermee te doen, ik had slechts een beredeneerde ‘ja’ die ging over wat ik zou mislopen als ik me niet zou inschrijven of als ik niet zou gaan. Angst dus. En nu Michelle, prachtige krachtige lerares. Wat als ik uit de groepsapp stap, dan is mijn verbinding met haar ook weg. De schrik slaat me om het hart. Ik heb dierbare vrienden, relaties, zakelijke contacten, spirituele studiegroepen en zelfs mijn huwelijk losgelaten, maar nooit mijn gehechtheid aan mijn spirituele leraren. 

Een laagje dieper ontdek ik dat mijn gehechtheid gaat over veiligheid. Het is alsof mijn spirituele leraren vaders en moeders voor mij zijn, een safe haven die me veiligheid en geborgenheid biedt, onder de vleugels van mag ik klein zijn en blijven. Zij zijn mijn leidraad om mezelf klein te houden, mijn liefdevolle excuus om niet te zeggen: “Fuck you, I’m going to wonderland!”. Ik ben bang, dat is wat het stemmetje me laat horen.

Het is een oud stemmetje. Een stemmetje dat ontstaan is, ontdekte ik recent, toen ik alleen in de couveuse lag, naarstig op zoek naar veiligheid en geborgenheid. Het is een stemmetje dat mijn hele leven al bij mij is en dat mij waarschuwt als het waarneemt dat er gevaar dreigt. En dat is zoals het hier de situatie beoordeeld heeft: je gaat onder de veilige vleugels uit, pas op! Weet je het wel zeker?

Nee, ik weet het niet zeker en toch is dit de weg die ik te gaan heb. Ik geloof in de sparkle van avontuur en excitement en ik vertrouw op mijn intuïtie. Moedig en met pijn in mijn buik schrijf ik mijn spirituele leraren een brief. Ik doe niet mee met de studiedag, ik schrijf me niet in voor de Academy en ik stap uit de groepsapp. Vervolgens app ik mijn klasgenoten, ont-volg ik alle 51 inspirerende mensen en spirituele leraren die ik op Insta volgde (ik volg nu dus nul mensen!) en zeg ik alle nieuwsbrieven op. Ik begin met een blanco blad en dat voelt… leeg en blij en avontuurlijk.

Met heel veel liefde, licht en dankbaarheid aan mijn spirituele leraren: Michelle Vergeer, Hermelijn van der Meijden, Jan de Dreu, Erica de Dreu van Ieperen, Michael Derkse (die een geschreven bericht niet meer kan ontvangen, maar ik weet dat mijn bericht hem in de Eeuwigheid vindt) en Bentinho Massaro.

Het oude is losgelaten. Ik weet nu dat het leven zelf mij veilig houdt. Met andere woorden, ík ben het zelf die mij veilig houdt. Ik zie nu ook dat mijn dankbaarheid niet minder is als ik mijn gehechtheid loslaat. En ik weet dat ik mijn eigen wijsheid ben, dus mijn grootste leraar, dat ben ik zelf.